Od razu na początku urzekł mnie design głównego menu, silnik deszczu został wykonany naprawdę znakomicie komponując się z otaczającym klimatem, fabułą, a także wpasowywujący się w przygrywający OST, o którym jeszcze wspomnę później. Podczas instalacji czas można spożytkować bardzo pożytecznie – na ekranie pokazują się nam instrukcje dotyczące złożenia okładkowej figurki origami, za co ogromny plus!
Cóż mogę rzec o fabule? No zaiste niewiele, bo każdy nawet najmniejszy opis i próba jego oceny skończyłaby się najprawdopodobniej niszczącym spoilerem. Z tego co można zdradzić to model prowadzenia tej historii – to cztery równoległe i odrębne życiorysy kierowane naszymi decyzjami, które tym razem faktycznie (podobno, bo grałam raz) prowadzą do paru różnych zakończeń, zatem warto spróbować powtórnego przejścia. W każdej wersji gry historie tych postaci zaczynają się ze sobą przeplatać łącząc się w spójną całość. Każde z nich jest bowiem zamieszane w jakiś sposób w przypadek kryminalny Origami Killera – seryjnego zabójcy porywającego chłopców, topiącego ich potem w deszczówce i zostawiającego ich osoby objęciom śmierci z charakterystyczną figurką origami w martwych dłoniach, kwiatem orchidei na klatce i błotem na twarzy. Cóż, tajemnicza sytuacja prowadząca do epicko zaskakującego zakończenia będącego powodem nostalgi, żalu i wzruszeń.
Jest rok 2010, zatem dość dużo czasu temu, tym bardziej dla świata grafiki. Uważam jednak, że prezentuje się ona całkiem nieźle dziś, a co dopiero wtedy. Twarze są pięknie i naturalnie dopracowane – widać, że mają swoje odpowiedniki w realnym świecie, które użyczyły im swoich ruchów i aparycji. Otoczenie też nieźle wykonane, ale oczywiście przedstawione w wyjątkowo ponury sposób, oblany wieczystym deszczem wywołującym depresję. Animacje świetne, do tych związanych z chodem mogłabym się jedynie przyczepić, zwłaszcza, że szlag szczelał od ich powolnego tempa i tragedii w poruszaniu się – po kija do ruchu mi potrzebne jest R2?! Nie może mi gościu się poruszać od zwyczajnego wychylenia gały? Z resztą i to było piekielnie uciążliwe, tym bardziej w duecie z dupowatą pracą kamery.
Gameplay to już charakterystyczny dla tego dewelopera model standardowego QTE. Filozofii niby nie ma, ale moim zdaniem doskonale pasuje do całości klimatycznej tej produkcji. Czasem też nie jest łatwo – Quick Time Events są naprawdę quick, a dodajmy jeszcze to tego pełen suspensu podkład muzyczny, krzyk bohatera i psychiczny wzrok agresora. I ja w tym momencie machałam padem na boki z wrzaskami przerażenia, stresu i łomotającego serca. W dodatku, jeśli popełnisz jeden błąd w powtarzaniu ruchów na ekranie Twoja postać może przypłacić ten fakt najwyższą ceną i co rzadko spotykane – nieodwracalną.
Muzycznie to również majstersztyk. Przez całą opowieść towarzyszy nam klimatyczny dźwięk często przypominający padający deszcz i zmieniający się dynamicznie zależnie od wydarzeń na ekranie. Czasem, jak już wspomniałam, nabierawszy psychodelicznego tempa stresuje gracza do granic możliwości jeszcze bardziej go intrygując i nie pozwalając na odejście od konsoli. Nawet teraz, w trakcie pisania tej recenzji, do moich uszów dobiega z głośnika ten intrygujący OST.
David Cage osiągnął coś niesamowitego, przełomowego wręcz w branży elektronicznej rozrywki. Czegoś takiego jeszcze nie było i, moim zdaniem, jest to pozycja obowiązkowa dla każdego gracza hardkorowego. Mimo przygnębiającej atmosfery pełnej nostalgii i depresji doświadczyłam czegoś ciekawego – nareszcie ktoś ukazał otwarcie w grze sposób postępowania człowieka w obliczu zagrożenia najbliżej mu osoby, do czego jest wtedy zdolny, jakie motywy nim kierują. To nieliniowa, pełna zwrotów akcji opowieść, o której z dumą będę mówić pokazując ją na swojej półeczce. Czy to gra, czy to już film? Ciężkie jak deszcz jest to pytanie, jednak pewnie stwierdzam, że granica między tymi dwoma gałęziami kultury widocznie się tu zaciera dostarczając nową, pasjonującą i rodzącą refleksje jakość. To po prostu wyjątkowy i nieprzeciętny tytuł, który istotnie traktuję jako bardziej doświadczenie niż grę, choć, nie ukrywam, że moja wersja zakończenia pozostawiła w moim guście pewien swędzący niedosyt, który mam nadzieję podrapać przy kolejnym przejściu. Heavy Rain to historia o determinacji i zdolności do bezwarunkowego poświęcenia, a także o zmianie ludzkiej świadomości podczas traumatycznych zdarzeń stawiająca nurtujące pytanie – jak daleko zajdziemy, by uratować kogoś kogo kochamy?
